Toprağın altındaki oğlunu 4 yıl aradı… 17 Ağustos’un sembol ismi Emine Cebeci felaketini anlattı: Yerin altından tren geçiyor gibiydi…

17 Ağustos Gölcük depreminin 26'ncı yılı... Acısı dinmeyen ve oğlu, 19 yaşındaki Serkan Cebeci'yi 4 yıl boyunca kimsesizler mezarlığında arayan Emine Cebeci o geceyi, felaketi, kapanmayan yarasını anlattı

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Gölcük ilçesinde meydana gelen 17 Ağustos 1999 Marmara Depremi’nin 26. yılı geride kaldı. Saat: 03.02’de 7.4 büyüklüğünde meydana gelen deprem, Kocaeli, Yalova, Sakarya, İstanbul, Düzce ve Eskişehir’de büyük yıkımlara ve can kayıplarına neden oldu.

Depremde, 18 bin 373 kişi yaşamını yitirdi, 48 bin 901 kişi yaralandı. Yaklaşık 200 bin kişi evsiz kaldı. 66 bin 441 konut ve 10 bin 901 iş yeri tamamen yıkıldı, 16 milyona yakın kişi depremden etkilendi.

Acının yıldönümünde, enkazdan sağ çıkan oğlunu bulmak için mücadele eden Emine Cebeci, o geceyi ve yaşadığı olayı anlattı. İşte Cebeci’nin unutamadığı 17 Ağustos anıları…

“17 Ağustos Salı sabahıydı. Oğlum Serkan 19 yaşındaydı ve askeriye için belgelerini teslim edecekti. Ona, ‘git yat’ dedim, saat 01.30 civarında uyudu. Sıcak nedeniyle huzursuz olan köpeğimiz havlamaya başladı.”

Saat 03.00’tü, bir anda yerden bir gümbürtü sesi geldi, neredeyse tren geçiyor gibiydi. Oğlumun odasına koşmak istedim ama düştüm. İlk saniyelerde olanlar oldu.

Öncelikle binamızın yıkıldığını düşündüm. Oğluma ve komşuma seslenmeye başladım, bir saat sonra oğlumdan bir ses duydum.

Sürekli konuşarak dışarıdan yardım bekliyorduk ama kimse bizim sesimizi duyamıyordu.

Oğlum benimle helalleşmeye başladı. 12 saat sonra kurtarıldı, ‘Annemi çıkarmadan ben gitmem’ dedi.

Gölcük depreminde yardımın ulaşması uzun sürdü. Gölcük yerle bir olmuştu, bir savaş alanını andırıyordu.

Kavaklı ile Askeri Hastane arasındaki yolu 3 saatte geçebildik. Yüz üstü düştüğüm için kiriş bacağımın üzerine düştü ve kangren oldum.

Hastaneye gittiğimde savaş alanı gibi bir manzara vardı. Oğluma güç vermek zorundaydım, yaralıları gemilerle sevk ediyorlardı.

İstanbul GATA’ya geldiğimde de aynı durumu gördüm. Oğlumu bulamadım. 8 ay hastanede kaldım ve birçok kez ameliyat oldum.

Gölcük’te kimsesiz gömülenlerin mezarlarının açılması için dava açtım. Dava 4 yıl sürdü, çeşitli yerlerden haber geldiğinde oraya koştum.

Her şeyimizi kaybettiğimiz dönemde mezar açma ücreti ödedik ve 11. mezarda oğlum bulundu.

Bütün bu süreçte 4 yıl boyunca uyku uyuyamadım. Gördüğüm resmi kabullenemedim çünkü benle konuşarak ayrılmıştı.

Depremden sonra alınması gereken önlemler zamanında yapılmadı. Binaların denetimi yeterince sağlam gerçekleştirilmedi.

Türkiye’nin depreme hazırlığı yok. İstanbul, her yere bakar, ama diğer yerler İstanbul’a bakamaz. Siyasetçilerin canların kıymetini bilmesi gerekiyor, önlemler alınmalı.